Take Five

[5 αντικείμενα περιγράφουν τα antikeimena]

Ευχαριστώ τη speira για την πρόσκλησή της στα τελευταία δρώμενα της μπλογκόσφαιρας. Πιστός στο πνεύμα του blog, αφήνω 5 αντικείμενα να μιλήσουν για μένα:

To αντικείμενο των παιδικών μου χρόνων
Με κανένα άλλο αντικείμενο δεν ασχολήθηκα τόσο πολύ όσο με τα Lego Technics. Ίσως επειδή δεν είναι αντικείμενο αλλά συστατικό ενός ολόκληρου κόσμου. Στα παιδικά μου χρόνια έφτιαχνα κάθε μέρα και μια νέα κατασκευή (ποτέ φυσικά εκείνες των οδηγιών της Lego). Καμιά από αυτές δεν επιζούσε για περισσότερες από μια-δυο μέρες, αρκετές όμως επέζησαν μέχρι σήμερα ως αναμνήσεις ενός κατασκευαστικού κατορθώματος.

Το αντικείμενο των ταξιδιωτικών μου ονείρων
Μυστήρια, αινιγματική, άμεσα συνυφασμένη με τις ποιητικές εικόνες των παιδικών μου αναμνήσεων στο Παρίσι, προικισμένη με μία φόρμα αξεπέραστης γλυπτικής κομψότητας (ο Flaminio Bertoni που τη σχεδίασε ήταν άλλωστε γλύπτης), η Citroen DS ήταν ένας «νέος Ναυτίλος». Μαζί θαυμάζω και το κείμενο που ο Roland Barthes εμπνεύστηκε από αυτή, ως υπόδειγμα σημειολογικής ανάλυσης του σχεδιασμού αυτοκινήτων.

Το αντικείμενο που δεν έχω (και κανείς δεν με πιστεύει)
Δίχως διάθεση να αμφισβητήσω τα αντικειμενικά πλεονεκτήματα της κινητής τηλεφωνίας, απεχθάνομαι την κουλτούρα που αυτή επισύρει: έλλειψη σεβασμού της παρέας, ασυνέπεια στον τόπο και χρόνο του ραντεβού, αλλεπάλληλες αλλαγές προγράμματος. (υποψιάζομαι ότι θα κυνηγηθώ γι’ αυτό)

Τα αντικείμενα ενός κόσμου που χάνεται…
Λατρεύω τις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά και που ο σύγχρονος καταναλωτικός πολιτισμός τείνει να εξαλείψει στο όνομα μιας ισοπεδωτικής πλειοψηφίας: την απτή διαδικασία εμφάνισης ενός φιλμ, την οικονομία μιας τέχνης που μελετά και υπολογίζει πριν πατήσει το κουμπί (έναντι της ασύδοτης λήψης ψηφιακών φωτογραφιών με το άλλοθι του μηδενικού κόστους), την υφή, το άρωμα και τη γεύση των ασυσκεύαστων τροφίμων (έναντι της πλαστικής ομοιογένειας των σούπερ μάρκετ), την ανατροφοδότηση μιας υδραυλικής κρεμαριέρας (έναντι ενός άψυχου τιμονιού με ηλεκτρική υποβοήθηση). Προτιμώ τη βραδύτητα ως συνώνυμο της μνήμης (από την ταχύτητα ως συνώνυμο της λήθης), την τελετουργία μίας εξόδου στην αγορά της πόλης (από την διεκπεραιωτική επιδρομή στον επίπλαστο κόσμο του εμπορικού κέντρου), τις αίθουσες των παλιών συνοικιακών κινηματογράφων, τις ατέλειες ενός φθαρτού αλλά αυθεντικού κόσμου.

Χωρίς αντικείμενο
Απολαμβάνω τις λίγες ξεχωριστές συζητήσεις που αφήνουν πίσω τους ένα αίσθημα πληρότητας, πνευματικής ευφορίας και αισθητικής απόλαυσης. Εδώ δεν απαιτείται κανένα αντικείμενο του απτού κόσμου. Χρειάζεται όμως ένα καλό αντικείμενο συζήτησης.

.

.

Πέντε bloggers με τους οποίους θα συζητούσα ευχάριστα και γι' αυτό τους προσκαλώ στο παιχνίδι των αποκαλύψεων, είναι οι:
almaro
katerina
museologist
neraida
tzitzifoula