«αυτό που επιζητείται περισσότερο σήμερα, δεν είναι μια μηχανή ούτε μια περιουσία ούτε ένα έργο: είναι μια προσωπικότητα» - D.Riesman.
Στη σύγχρονη κοινωνία της κατανάλωσης των μαζικών προϊόντων, δεν υπάρχει πρόσωπο. Και αυτό ακριβώς το απόν πρόσωπο «εξατομικεύεται», ανασυγκροτείται αφηρημένα μέσα στην βιομηχανικά κατασκευασμένη κλίμακα των διαφορών, μέσα στη Rolex και τη Swatch, τη Mercedes και τη Fiat, μέσα στους 500 διαθέσιμους χρωματισμούς. Οι διαφορές δεν θέτουν πια αντιμέτωπα τα άτομα το ένα με το άλλο, παρά ιεραρχούνται σε μιαν απεριόριστη κλίμακα, συγκλίνουν σε πρότυπα και, με αφετηρία αυτά, παράγονται και αναπαράγονται. Έτσι, να διαφοροποιείσαι, σημαίνει ακριβώς να προσχωρείς σε ένα πρότυπο, να προσδιορίζεσαι σε σχέση με ένα αφηρημένο πρότυπο, με ένα συνδυαστικό σχήμα της μόδας, και έτσι να χάνεις κάθε αληθινή διαφορά, κάθε ιδιαιτερότητα, που μπορεί να εμφανιστεί μόνο στη συγκεκριμένη, συγκρουσιακή σχέση με τους άλλους και με τον κόσμο (J.Baudrillard). Αυτή είναι και η αντιφατική λειτουργία της βιομηχανικής παραγωγής: καταργεί τις πραγματικές διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους και ομογενοποιεί τα πρόσωπα και τα προϊόντα, την ίδια στιγμή που εγκαινιάζει τη βασιλεία της διαφοροποίησης. Στερεί την επιλογή μας στη μοναδικότητα και ταυτόχρονα εμπορεύεται αυτή τη χαμένη μοναδικότητα, μέσα από εξατομικευμένα πρότυπα.
Ασφαλώς, το εξατομικευμένο προϊόν δεν είναι μοναδικό (όπως τα κατά παραγγελία one-off αυτοκίνητα των αρχών του αιώνα), είναι ωστόσο ό,τι πλησιέστερο στην έννοια της μοναδικότητας. Μέσα από μία σειρά διαφοροποιήσεων που αφορούν την εικόνα, το κέλυφος, το χρώμα ή την επιλογή των υλικών (θυμηθείτε τις εναλλασσόμενες προσόψεις των κινητών τηλεφώνων), ο καταναλωτής έχει τη δυνατότητα να επιλέξει μέσα από μία γκάμα διαθέσιμων προϊόντων που επιτελούν την ίδια χρήση, ή και να τα διαφοροποιήσει ακόμα, διαμορφώνοντας το δικό Του αντικείμενο με την ύστερη συμπληρωματική του επέμβαση. Το γεγονός αυτό, του παρέχει ψήγματα της δημιουργικότητας που η μαζική παραγωγή του έχει αποστερήσει και παράλληλα τον κάνει να αισθάνεται μοναδικός ελαχιστοποιώντας τις πιθανότητές του ν' αντικρίσει ένα ολόιδιο αντικείμενο στην κατοχή κάποιου άλλου.
Οι σύγχρονες τεχνολογίες σχεδιασμού και κατασκευής ερευνούν το ενδεχόμενο επιστροφής στα απολύτως εξατομικευμένα προϊόντα - ακόμη κι αν πρόκειται για αυτοκίνητα. Η δυνατότητα τρισδιάστατης "εκτύπωσης" ενός μοντέλου σχεδιασμένου στον Η/Υ, σε συνδυασμό με την εμφάνιση υλικών αρκετά εύπλαστων ώστε να παίρνουν εύκολα μια ποικιλία μορφών, μας φέρνει πιο κοντά στην εποχή όπου ο καθένας θα μπορεί να διαμορφώνει το αυτοκίνητό του κατά τον τρόπο που επιθυμεί σε συνεργασία με ένα σχεδιαστή. Το αποτέλεσμα της συνεργασίας θα αποστέλλεται μέσω δικτύου στο εργοστάσιο κατασκευής και ο πελάτης θα παραλαμβάνει το "εκτυπωμένο" αποτέλεσμα σε λίγες μέρες ή και ώρες.
Η Amelie ήδη παρήγγειλε το δικό της στον Jean Francois Guillon. Εσείς πώς φαντάζεστε το δικό σας;
13 σχόλια:
Μου είναι δύσκολο να φανταστώ ένα σχέδιο αυτοκινήτου τελείως διαφορετικό από όσα κυκλοφορούν έχω δει σε περιοδικά...αλλά αυτό της Amelie δεν με εμπνέει καθόλου.
Εμένα πάλι, δεν ξέρω γιατί, αλλά μου ασκεί μια έλξη. Παραπέμπει σε μια σύγχρονη εκδοχή του 2CV - ή μάλλον όχι σύγχρονη, απλά διαφορετική, αφού η εικόνα του δε φέρει χρονικές μαρτυρίες. Δεν μπορώ να το τοποθετήσω στο παρελθόν, το παρόν ή το μέλλον, και αυτό μάλλον το θεωρώ επιτυχία.
Δεν αρνούμαι το ιδιότυπο του σχήματός του, αλλά αν μη τι άλλο είναι ξεχωριστό όσο και η πρωταγωνίστρια...
Μου θυμίζει μάλιστα μια περιγραφή του Brodski: «Το 2CV στεκόταν εκεί ελαφρύ και ανυπεράσπιστο, χωρίς την απειλητική αίσθηση που συνοδεύει συνήθως τα οχήματα. Δεν είχα ξαναδεί κάτι φτιαγμένο από μέταλλο, που να χαρακτηρίζεται από τόσο απόλυτη έλλειψη έμφασης. Ήθελα να μπω μέσα και να το οδηγήσω, όχι για να το σκάσω, αλλά επειδή, μπαίνοντας, θα ένιωθα σαν να φόραγα ένα σακάκι ή μάλλον ένα αδιάβροχο και να ξεκινούσα για έναν περίπατο…. Αν θυμάμαι καλά, αυτό που αισθάνθηκα κοιτάζοντας εκείνο το αυτοκίνητο ήταν ευτυχία…».
Μμμμ...αναρωτιέμαι πόσο η έλξη που μπορεί να ασκεί αυτό το σχέδιο αυτοκινήτου επηρεάζεται από το γεγονός ότι είναι της Amelie...
Το μεταποιημένο 2CV της Amelie που ως μορφή παραπέμπει σε pet, που ξαπλωμένο στο πάτωμα κι ανοίγοντας τα μπροστινά ποδ(αράκ)ια σε κοιτά με αφοσίωση ή απορία – επειδή έχει αμάξωμα φόρμας τραπεζοειδούς, τροχούς που προεξέχουν από το αμάξωμα και μπροστινά φώτα ολοστρόγγυλα – και συνδέεται συνειρμικά με εικόνες σχόλης σε παραλία με τέντες που φουσκώνουν από τον άνεμο – η γνωστή κυρτή στέγη του αγαπημένου μου αρχικού μοντέλου-, νομίζω ότι ασκεί γοητεία λόγω της σύνδεσής του με παρελθόντες χρόνους μακρινούς από τους σημερινούς – χαλεπούς – ενώ εντάσσεται στο Parisινό πλαίσιο, προσδοκώμενο ταξιδιωτικό προορισμό πολλών.
Μόνο δείτε τις εικόνες που το συνοδεύουν στη διαφήμιση – όλες αποσκοπούν στο να δημιουργήσουν συνδέσεις συμβόλου και επιθυμίας:
Moulin Rouge = η διασκέδαση μέσα στον ρυθμό του can-can και της σηκωμένης φούστας,
Όχθες Σηκουάνα = ο περίπατος δίπλα στο βρωμερό ποτάμι όπου καθρεφτίζονται τόσα μνημεία και του οποίου η υγρασία σε αναγκάζει να αναζητάς την αγκαλιά του συνοδοιπόρου σου,
Πλατεία καλλιτεχνών στo Quartie Latin = το προνόμιο του να παρατηρείς χαλαρά κάτι που ο σύγχρονος πολιτισμός έχει κάνει εκπαιδευτικό πρόγραμμα μέσα σε ωράρια και με συγκεκριμένο κόστος,
Τα κλασσικά σκαλοπάτια , ίσως κάπου κοντά στο λόφο της Sacre Coeur, (όπου είδαμε τους πρωταγωνιστές σε πολλές ταινίες πάθους και πόνου να ανεβαίνουν - ποτέ να κατεβαίνουν- για να αγοράσουν croissant στην αγαπημένη τους πρωί-πρωί, ενώ αυτή ακόμα κοιμάται) = οι ατελείωτες βόλτες σε μία πόλη-σκηνικό ταινίας όπου μπορείς να αισθανθείς πρωταγωνιστής/στρια και να ξεφύγεις από τη καθημερινή ρουτίνα – να μην σηκωθείς εσύ για καφέ αλλά αυτός/ή για croissant, έστω κουλούρι σουσαμένιο.
Ακόμα κι αν νομίζετε ότι το ξεφτίλισα το θέμα, πιστέψτε με ότι δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Προσπαθώ να το "παίξω" κυνική γκόμενα επειδή θα το αγόραζα το αυτοκινητάκι με τις προεξέχουσες ρόδες, γιατί μου θυμίζει όλα τα παραπάνω! Ακόμα κι αν οδηγώντας το στην Ελλάδα μου φώναζαν όλοι οι αρσενικοί "Άντε μωρή Amelie να πλύνεις τα πιάτα σου"!
French kisses!
χαχαχα, Almaro εσένα πρέπει να πάρουν να το διαφημίσεις το αυτοκίνητο!
Άσχετο, antikeimena μόλις παρέλαβα δύο ποτήρια Pavina...
http://www.bodum.com/b2c/index.asp?famid=13&famSubId=1303&id=4558-10 ...αποτέλεσμα του παλιότερου ποστ σου για τα ποτήρια αυτά...
Τα περίμενα βαρύτερα (δεν ξέρω γιατί)...απόψε θα τα δοκιμάσω με ζεστό καφέ.
Με γειά σου!! Καλόπιοτος ο καφές!(μάλλον θα πρέπει να ζητήσω προμήθεια, ανάλογη με εκείνη της Almaro για την προώθηση του αυτοκινήτου της Αμελί)
Τα περίμενες βαρύτερα γιατί το μάτι διαβάζει το πάχος της διπλής υάλωσης ερμηνεύοντάς το ως συμπαγές, και συνεπώς αναμένοντας ένα ανάλογο βάρος. Υποψιάζομαι πως θα έχει ενδιαφέρον αυτή η "ασυνέπεια" μεταξύ οπτικής και απτικής αντίληψης.
'Οπως και νά 'χει, καλορίζικα. (Αν έχεις χρόνο, γράψε μου για τη διαδικασία της παραγγελίας - τα παρήγγειλες από Ελλάδα ή εξωτερικό;).
Ομολογώ ότι είναι πανέμορφα, ιδίως όταν είναι γεμάτα. Είχες δίκιο ότι το ποτό μοιάζει να επιπλέει.
Συνήθως χρησιμοποιώ κούπα για τον καφέ/τσάι, την οποία αφού βάλω το νερό πρέπει να την πιάσω από τη λαβή γιατί καίει. Δεν μπορούσα να το πιστέψω πόσο το γυαλί παραμένει χλιαρό! (το οποίο είναι και παραπλανητικό όταν πας να πιεις...). Θα το προτιμούσα πάντως λίγο βαρύτερο γιατί μοιάζει σαν ψεύτικο...και ο ήχος του γυαλιού μοιάζει σαν κάτι "ψεύτικα" φλυτζάνια του espresso που είχα αγοράσει παλιότερα από το habitat.
Μόλις ξεπακέταρα το πρώτο είδα στην εξωτερική πλευρά της βάσης ένα χτύπημα και σκέφτηκα ότι είναι ελαττωματικό. Αλλά και το δεύτερο έχει το ίδιο χτύπημα στο ίδιο σημείο...(?)
Τα παρήγγειλα από το site στην Αγγλία, με πληρωμή μέσω κάρτας. Μένω εδώ, οπότε βόλεψε.
Υποψιάζομαι -χωρίς να γνωρίζω- ότι το χτύπημα στη βάση μπορεί να έχει σχέση με τη διαδικασία της κατασκευής: αν λ.χ. η έγχυση του γυαλιού στο καλούπι συνοδεύεται από το φύσημα αέρα στο εσωτερικό των δύο τοιχωμάτων, τότε μάλλον απαιτείται ένα σημείο από το οποίο γίνεται η εισαγωγή του αέρα και το οποίο ακολούθως κλείνει με το τελείωμα του γυαλιού. (απλά αναρωτιέμαι γιατί δεν το έκαναν από το κάτω μέρος της βάσης)
Πολλές φορές το σημείο απ' όπου εισάγεται το υλικό στο καλούπι αφήνει μικρές κατασκευαστικές ατέλειες -οι οποίες θα συμφωνήσω ότι είναι ενοχλητικές και τελικά διαχωρίζουν ένα κοινό από ένα πραγματικά άρτιο ποιοτικά αντικείμενο.
Το ίδιο σύμφωνο με βρίσκει και η παρατήρησή σου για το βάρος. Έχοντας αρχικά εξοπλίσει το σπίτι μου με ποτήρια του ΙΚΕΑ από φυσητό γυαλί και μικρό βάρος, έπρεπε να τα αντικαταστήσω με βαρύτερα για να καταλάβω τη σπουδαιότητα αυτού του παράγοντα στην αίσθηση της απτής ποιότητας που εισπράττουμε. Ένα βαρύτερο ποτήρι, όπως και ένα με χοντρό χείλος, είναι ένα απολαυστικότερο ποτήρι.
Almaro,
εξαιρετική η σημειολογική σου ανάλυση με την εικόνα του κατοικίδιου σε στάση αφοσίωσης... Ομολογώ ότι δεν θα μπορούσα να το έχω σκεφτεί.
Όσο για τις εικόνες του Παρισιού, όπως κι αν περιγράψεις το Σηκουάνα, τους καλλιτέχνες και τα σκαλιά της Μονμάρτης, πάλι όμορφα θα μου ακούγονται.
Και για το αυθεντικό του πράγματος, θα προτιμήσω το... 2CV!
Πάντως έχει ενδιαφέρον η αναζήτηση τρόπων οπτικοποίησης ή μάλλον σχηματοποίησης μιας έννοιας, μιας αίσθησης ή μιας εντύπωσης (όπως το φαινόμενο Αμελί). Μπορεί να είναι τόσο αόριστη ή ανεξήγητη όσο η έννοια της εθνικής ταυτότητας σε ένα προϊόν - κι όμως ταυτόχρονα τόσο υπαρκτή και αντιλήψιμη.
2η επίσκεψη - έτσι κάνω, όλα ανάποδα τα παίρνω.
Το ξεκαθαρίζω: Είμαι εκ φύσεως και άποψης αντιδραστική, πεισματάρα και μέχρι αηδίας... δημιουργική (με τον καιρό οι λεπομέρειες επ' αυτού, ό,τι θα γράψω σήμερα είναι σχεδόν ήδη παρελθόν).
Μα αρχίζω και την βρίσκω εδώ μέσα, αν και η ορολογία θέλει λίγη εξοικείωση...
Εγώ από μικρό παιδί έσκιζα τα ρούχα μου για να τα ράψω από την αρχή γιατί τίποτα δεν μου άρεζε έτοιμο. Μεγαλώνοντας τα ζωγράφιζα. Λίγο ακόμα μεγαλώνοντας έμαθα να ράβω. Μετά αποφάσισα πως πρέπει να μάθω να τα σχεδιάζω και το έκανα κι αυτό. Ξεκίνησα ως δασκάλα, συνέχισα ως ηθοποιός, μετά σκηνογράφος, μετά συγγραφέας και σήμερα και μουσικός. ¨Οχι πως έιμαι και τίποτα από όλα αυτά, μην έχουμε καμία παρεξήγηση. Σε όλα αυτά είμαι μια μαθήτρια και μόνο μαθήτρια, για καλή μου τύχη με σπουδαίους δασκάλους. Ποιος ξέρει τι μου ξημερώνει αύριο με τα μυαλά που κουβαλώ;
Το ξέρω πως είναι λίγο απελπιστική η κατάστασή μου, αλλά μάλλον δεν αλλάζει. Οπότε, τώρα που θυμάμαι μια εξαιρετική ατάκα του Ford: ξέρω ότι τα μισά λεφτά από αυτά που δίνω στη διαφήμιση είναι πεταμένα λεφτά, αλλά δεν ξέρω ποια μισά! όπως θα καταλαβαίνεις εγώ είμαι σίγουρα στα μισά που πετιούνται...
Μ' αρέσει, μ' αρέσει εδώ! Και τα σχόλια του/της Αλμάρο μ' αρέσουν πολύ, αλλά και η γλώσσα που χρησιμοποιείτε και οι δύο.
Άλλη μία επίσκεψη για σήμερα, μεγάλη η χάρη σου Αντικειμενε! Για χάρη σου εγκατέλειψα το σπίτι μου, τα "πρόσωπα" εννοώ. Να έχουμε και μία βάση γιατί αλλοιώς καήκαμε!!!
Πολύ εύστοχα τα σχόλιά σου - κατευθείαν στην ουσία της καταναλωτικής κουλτούρας! Μήπως όμως η τελευταία πουλώντας «εξατομίκευση» τελικά επιχειρεί να στοχεύσει σ’ αυτό το μισό - των «πεταμένων» χρημάτων; Ή έστω πλανάται ότι εκεί στοχεύει;
Πάντως παρά το επιχειρηματικό του δαιμόνιο (και τις εξαιρετικές ατάκες), ο Ford δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει την ανάγκη του καταναλωτή για εξατομικευμένα προϊόντα, με αποτέλεσμα να τον προλάβει στη γωνία η General Motors τη δεκαετία του ’30 πουλώντας styling. Κι αυτό την ίδια στιγμή που ο Ford εξακολουθούσε να εμμένει στο: «μπορείτε να το παραγγείλετε σε όποιο χρώμα θέλετε, αρκεί να είναι μαύρο».
Περισσότερη απολαυστική Almaro στο anaparastaseis (.blogspot.com) καθώς και στα σχόλια του museologist (.blogspot.com)...
Καλά κάνεις και μου τα γράφεις αυτά τα τελευταία, γιατί κόντεψα να μην κοιμηθώ το βράδυ που ξέχασα να πω πόσο μου άρεσαν και τα σχόλια του Mθseologist και είπα μόνο για την Almaro.
Και βέβαια με τα εξατομικευτικά προϊόντα σ' αυτό στοχεύουν, στο υπόλοιπο μισό, και μάλλον δεν τα παν πολύ άσχημα. Ο σχεδόν πάντα διαισθητικός και όχι λογικός συνειρμός μου με πάει στα φοβερά βασανιστήρια και τις ηλεκτρικε΄ς καρέκλες που εφάρμοζαν τόσο πετυχημένα οι Ρώσοι. Ποιος μπόρεσε να υπερβεί το σοκ και να μην μιλήσει; Ούτε οι πιο πνευματικοί άνθρωποι δεν τα κατάφεραν. Γιατί ο όσο περισσότερο προχωρά η γνώση του ανθρώπου για τον άνθρωπο τόσο περισσότερο αυξάνεται η εξουσία αυτού που κατέχοντας τη γνώση θα καταφέρει να υποτάξει τον εν αγνοία καλώς διακείμενο.
Και τρομάζω, το ομολογώ, πολλά μου ξεφεύγουν, το παιχνίδι όσο πάει γίνεται πιο έξυπνο, πιο καλοστημένο, κι εμείς μεγαλώνουμε, οι στροφές μας πέφτουν κι από την άλλη δεν πρέπει να απομονωθούμε, δεν πρέπει να αρνηθούμε, να είμαστε ανοιχτοί πρέπει, το πιστεύω ακράδαντα κι ας έχουμε ασυνήθεις επιλογές. Αλλά, αλλά, αλλά, θα καταλαβαίνουμε; Θα μπορούμε να βλέπουμε την παράσταση και το παρασκήνιο; Πώς γυρνούν οι ηθοποιοί που έπαιξαν το έργο σπίτι τους και με τι μάτια κοιτούν τα μούτρα τους στον καθρέφτη για το έργο που πούλησαν; Θα καταλαβαίνουμε; Αυτό είναι μια από τις αναρίθμητες αγωνίες μου.
Δημοσίευση σχολίου