Ένας από τους συνήθεις αφορισμούς της σύγχρονης καταναλωτικής κουλτούρας, θέλει το περιτύλιγμα να είναι σημαντικότερο από το ίδιο το περιεχόμενο.
Η εταιρία deutsche see είναι από αυτές που κατανοούν πως στη σύγχρονη αγορά των εντυπώσεων, μια καλή ψαριά δεν πρέπει να τηρεί... σιγή ιχθύος. Αντιθέτως, πρέπει και να διαλαλεί την ποιότητα και τη φρεσκάδα της με τον καλύτερο -οπτικοποιημένο- τρόπο. Μεσολαβώντας ανάμεσα στο προϊόν και τον τελικό καταναλωτή, η συσκευασία συχνά αναλαμβάνει να κοινοποιήσει μία σειρά τέτοιων μηνυμάτων, σχετικών με τη φύση και ποιότητα του προϊόντος.
Σύμφωνοι λοιπόν: πρωτίστως το ψάρι δεν πρέπει να... βρωμάει απ' το κεφάλι, αλλά καλό είναι και να το δείχνει. Για το λόγο αυτό, η νέα συσκευασία της deutsche see, εμπνευσμένη από το σήμα της εταιρίας, υιοθετεί μια καινοτομική φόρμα με σαφείς θαλάσσιους συμβολισμούς. Η αναπαραγωγή του σχήματος των κυμάτων, σε συνδυασμό με το υπογάλαζο χρώμα δίνουν μια εικόνα φρεσκάδας και δροσιάς, συνώνυμης με το φυσικό περιβάλλον του προϊόντος. Ενώ, η ρυθμική επανάληψη των συσκευασιών στο ψυγείο του σουπερμάρκετ, προσδίδει την εικόνα μιας χορογραφίας ψαριών κάτω από την κυματοειδή επιφάνεια του νερού.
Βέβαια, ένα συσκευασμένο ψάρι είναι πάντα ένα... συσκευασμένο ψάρι. Κι αυτό αρκεί για να κατατάξει τη συγκεκριμένη συσκευασία... δεύτερη, αμέσως μετά τη χαρτοσακούλα του ψαρά. Με την προυπόθεση πάντοτε ότι το περιεχόμενο της τελευταίας έχει μάτι που γυαλίζει και σπαρταράει σα δημοσιογραφικό λαβράκι.
5 σχόλια:
Geia sou Antikeimena...vlepw kshmerwnesai ston ypologisth...!
Eksypno to perityligma...alla symfwnw, h efhmerida-xwni tou psara einai pio elkystikh.
Tha kanw psari shmera, moy anoikses thn oreksh...
Γειά σας παιδιά! Περίεργα ορεκτικό το δημοσίευμα σου Antikeimena. Από τη μία μεριά, δεν έχω παρά να εκφράσω τον θαυμασμό μου για την έξυπνη έκθεση των συσκευασιών ψαριών, αν και μερικά που δίνονται σε κομμάτια κάνουν λιγότερο "φυσική" την εικόνα.Από την άλλη, έχεις δίκιο για την ξενική αντίληψη της.
Πού είναι ο φωνακλάς έλληνας ψαράς με τα καφάσια του και τα ρούχα μέσα στο λέπι, που σου υπόσχεται το φρεσκότερο ελληνικό ψαράκι (Ατλαντικού πιά βέβαια) στο λιμάνι του Πειραιά (παιδικές αναμνήσεις στο πλάι του πατέρα).
Εγώ απόψε, μετά από το δείπνο μου, που παρεπιμπτόντως ήταν σολωμός με σαλάτα (αλά νορβηγικά), άρχισα να ονειρεύομαι (κλασικό ελληνικό) μπακαλιάρο σκορδαλιά. Συγγνώμη που δεν είμαι intellectual απόψε. Θα κοιμηθώ με την ανάμνηση αισθήσεων. Πεζή;
Καθόλου!
Μπακαλιάρος σκορδαλιά!!! Τι είπες τώρα! Τα σάλια μου...(και έχω να φάω καιρό fish & chips!)...
...τελικά δεν είχα κουράγιο να μαγειρέψω τον scottish salmon...την έβγαλα με ομελέτα (άσχετο!).
καλ(ομελέτα) κι έρχεται!
ωραίο blog με πολύ ωραίο τίτλο.
Δημοσίευση σχολίου