2007 ευχές...

Με την ελπίδα, τα αντικείμενα των προσδοκιών, των αναγκών και των αγώνων μας, να μη γίνουν αντικείμενα προς αγορά και κατανάλωση.




almaro:
Ευχαριστώ που έκανες πραγματικότητα μία παλαιότερη ευχή μου, να λαβαίνω προσκλήσεις για "μαζί" πράγματα. Θεωρώ την συντροφικότητα ένα από τα σημαντικότερα όπλα απέναντι στο οποιοδήποτε κακό. Πίνω στην υγιεία της και εύχομαι να φέρνει μαζί της κι άλλα πολλά: έρωτα, γέλιο, συμπόνοια, ανακουφιστικό κλάμα κι ατελείωτες συζητήσεις, όλα αυτά κοιτώντας την θάλασσα, την φωτιά στο τζάκι, τα λαμπάκια στο δέντρο ή ... την τηλεόραση.

almaro 2:
Εύχομαι: Χρόνια καλά, με (πλήρη) συνείδηση των στιγμών που περνούν και των άλλων ανθρώπων με τους οποίους τις μοιραζόμαστε. Νομίζω αυτό εννοούσε ο "μεγάλος" με το "Αγαπάτε αλλήλους"

museologist:
Ύστερα από μια ολόκληρη εβδομάδα (μάλλον εθελουσίας) αποχής από το ιντερνέτι, σας επισκέπτομαι από ένα ιντερνετικό καφέ για να σας στείλω θερμές ευχές μου για όμορφες γιορτές και ό,τι καλύτερο για το νέο έτος.

...επίσης, Χρόνια πολλά στα μουσεία όλου του κόσμου, με λιγότερα εκθέματα και περισσότερους επισκέπτες!

magissoula:
Μια χρονιά πιο ευαίσθητη, πιο γεμάτη, πιο διασκεδαστική από τις προηγούμενες...! Μια χρονιά που όσα συμβαίνουν θα βγάζουν νόημα. Μια χρονιά γεμάτη μοίρασμα. Almaro, τι όμορφα σχόλια...

φάτε μάτια ψάρια...

Ένας από τους συνήθεις αφορισμούς της σύγχρονης καταναλωτικής κουλτούρας, θέλει το περιτύλιγμα να είναι σημαντικότερο από το ίδιο το περιεχόμενο.

Η εταιρία deutsche see είναι από αυτές που κατανοούν πως στη σύγχρονη αγορά των εντυπώσεων, μια καλή ψαριά δεν πρέπει να τηρεί... σιγή ιχθύος. Αντιθέτως, πρέπει και να διαλαλεί την ποιότητα και τη φρεσκάδα της με τον καλύτερο -οπτικοποιημένο- τρόπο. Μεσολαβώντας ανάμεσα στο προϊόν και τον τελικό καταναλωτή, η συσκευασία συχνά αναλαμβάνει να κοινοποιήσει μία σειρά τέτοιων μηνυμάτων, σχετικών με τη φύση και ποιότητα του προϊόντος.

Σύμφωνοι λοιπόν: πρωτίστως το ψάρι δεν πρέπει να... βρωμάει απ' το κεφάλι, αλλά καλό είναι και να το δείχνει. Για το λόγο αυτό, η νέα συσκευασία της deutsche see, εμπνευσμένη από το σήμα της εταιρίας, υιοθετεί μια καινοτομική φόρμα με σαφείς θαλάσσιους συμβολισμούς. Η αναπαραγωγή του σχήματος των κυμάτων, σε συνδυασμό με το υπογάλαζο χρώμα δίνουν μια εικόνα φρεσκάδας και δροσιάς, συνώνυμης με το φυσικό περιβάλλον του προϊόντος. Ενώ, η ρυθμική επανάληψη των συσκευασιών στο ψυγείο του σουπερμάρκετ, προσδίδει την εικόνα μιας χορογραφίας ψαριών κάτω από την κυματοειδή επιφάνεια του νερού.



Βέβαια, ένα συσκευασμένο ψάρι είναι πάντα ένα... συσκευασμένο ψάρι. Κι αυτό αρκεί για να κατατάξει τη συγκεκριμένη συσκευασία... δεύτερη, αμέσως μετά τη χαρτοσακούλα του ψαρά. Με την προυπόθεση πάντοτε ότι το περιεχόμενο της τελευταίας έχει μάτι που γυαλίζει και σπαρταράει σα δημοσιογραφικό λαβράκι.

Le fabuleux destin d' Amelie Poulain

«αυτό που επιζητείται περισσότερο σήμερα, δεν είναι μια μηχανή ούτε μια περιουσία ούτε ένα έργο: είναι μια προσωπικότητα» - D.Riesman.

Στη σύγχρονη κοινωνία της κατανάλωσης των μαζικών προϊόντων, δεν υπάρχει πρόσωπο. Και αυτό ακριβώς το απόν πρόσωπο «εξατομικεύεται», ανασυγκροτείται αφηρημένα μέσα στην βιομηχανικά κατασκευασμένη κλίμακα των διαφορών, μέσα στη Rolex και τη Swatch, τη Mercedes και τη Fiat, μέσα στους 500 διαθέσιμους χρωματισμούς. Οι διαφορές δεν θέτουν πια αντιμέτωπα τα άτομα το ένα με το άλλο, παρά ιεραρχούνται σε μιαν απεριόριστη κλίμακα, συγκλίνουν σε πρότυπα και, με αφετηρία αυτά, παράγονται και αναπαράγονται. Έτσι, να διαφοροποιείσαι, σημαίνει ακριβώς να προσχωρείς σε ένα πρότυπο, να προσδιορίζεσαι σε σχέση με ένα αφηρημένο πρότυπο, με ένα συνδυαστικό σχήμα της μόδας, και έτσι να χάνεις κάθε αληθινή διαφορά, κάθε ιδιαιτερότητα, που μπορεί να εμφανιστεί μόνο στη συγκεκριμένη, συγκρουσιακή σχέση με τους άλλους και με τον κόσμο (J.Baudrillard). Αυτή είναι και η αντιφατική λειτουργία της βιομηχανικής παραγωγής: καταργεί τις πραγματικές διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους και ομογενοποιεί τα πρόσωπα και τα προϊόντα, την ίδια στιγμή που εγκαινιάζει τη βασιλεία της διαφοροποίησης. Στερεί την επιλογή μας στη μοναδικότητα και ταυτόχρονα εμπορεύεται αυτή τη χαμένη μοναδικότητα, μέσα από εξατομικευμένα πρότυπα.

Ασφαλώς, το εξατομικευμένο προϊόν δεν είναι μοναδικό (όπως τα κατά παραγγελία one-off αυτοκίνητα των αρχών του αιώνα), είναι ωστόσο ό,τι πλησιέστερο στην έννοια της μοναδικότητας. Μέσα από μία σειρά διαφοροποιήσεων που αφορούν την εικόνα, το κέλυφος, το χρώμα ή την επιλογή των υλικών (θυμηθείτε τις εναλλασσόμενες προσόψεις των κινητών τηλεφώνων), ο καταναλωτής έχει τη δυνατότητα να επιλέξει μέσα από μία γκάμα διαθέσιμων προϊόντων που επιτελούν την ίδια χρήση, ή και να τα διαφοροποιήσει ακόμα, διαμορφώνοντας το δικό Του αντικείμενο με την ύστερη συμπληρωματική του επέμβαση. Το γεγονός αυτό, του παρέχει ψήγματα της δημιουργικότητας που η μαζική παραγωγή του έχει αποστερήσει και παράλληλα τον κάνει να αισθάνεται μοναδικός ελαχιστοποιώντας τις πιθανότητές του ν' αντικρίσει ένα ολόιδιο αντικείμενο στην κατοχή κάποιου άλλου.



Οι σύγχρονες τεχνολογίες σχεδιασμού και κατασκευής ερευνούν το ενδεχόμενο επιστροφής στα απολύτως εξατομικευμένα προϊόντα - ακόμη κι αν πρόκειται για αυτοκίνητα. Η δυνατότητα τρισδιάστατης "εκτύπωσης" ενός μοντέλου σχεδιασμένου στον Η/Υ, σε συνδυασμό με την εμφάνιση υλικών αρκετά εύπλαστων ώστε να παίρνουν εύκολα μια ποικιλία μορφών, μας φέρνει πιο κοντά στην εποχή όπου ο καθένας θα μπορεί να διαμορφώνει το αυτοκίνητό του κατά τον τρόπο που επιθυμεί σε συνεργασία με ένα σχεδιαστή. Το αποτέλεσμα της συνεργασίας θα αποστέλλεται μέσω δικτύου στο εργοστάσιο κατασκευής και ο πελάτης θα παραλαμβάνει το "εκτυπωμένο" αποτέλεσμα σε λίγες μέρες ή και ώρες.

Η Amelie ήδη παρήγγειλε το δικό της στον Jean Francois Guillon. Εσείς πώς φαντάζεστε το δικό σας;