Απριλίου 01, 2008



Τον είδα από κοντά μία φορά, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το 2003. Καθόταν δίπλα μου, σε μια απλή θέση που του παραχωρήσαμε όταν διαπιστώσαμε πως οι οργανωτές δεν είχαν προβλέψει την παρουσία του. Δεν θα ξεχάσω τη φυσική του ευγένεια και ταπεινότητα. Είχε έρθει για να παρακολουθήσει την ταινία, αντίθετα από τους επωνύμους που εμφανίζονται μόνο στις τελετές έναρξης και λήξης, κάνουν τις δηλώσεις τους και μετά εξαφανίζονται από την πίσω πόρτα.

Τον ρώτησα πως του φάνηκε η ταινία, μετά την προβολή . Θυμάμαι ν' απαντά χαμηλόφωνα και λακωνικά, με μια σπάνια σεμνότητα, σίγουρα μεγαλύτερη από εκείνη των απλών φίλων του Φεστιβάλ...

Αντίο σε ένα μεγάλο δημιουργό, έναν άνθρωπο του πνεύματος, έναν Έλληνα από επιλογή.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

O Jules Dassin, μέσα από το κινηματογραφικό του έργο, έριξε ένα σύντομο βλέμμα στην κοινωνία της εποχής του - ένα αλησμόνητο, φοβερό βλέμμα που έλεγε πολλά. Αυτό το βλέμμα δεν ήταν μόνο μια κριτική που εκμηδένιζε την εποχή του, αλλά που την ξεσκέπαζε και την διαπερνούσε. Ήταν περισσότερο θλιμμένο παρά ειρωνικό. Ανάδινε μια βουβή απόγνωση...Το βλέμμα του πήγαινε ακόμα πιο βαθιά, στην καρδιά της ανθρώπινης ουσίας και, σε κλάσμα δευτερολέπτου, μιλούσε πολύ πιο εύγλωττα για τη βαθιά απόγνωση κάποιου που ήξερε σε βάθος την αξία και το νόημα ζωής του ανθρώπου.
Αντίο στον Jules Dassin, λοιπόν, που, μέσα από τις δικές του ασκήσεις επαναστατικής τρεχάλας, μας έμαθε να τζογάρουμε στα παιχνίδια που η ίδια η ζωή στήνει στους κινηματογραφιστές, χωρίς να ζητούμε διασφαλίσεις. Αλήθεια...ποιος απέμεινε να το κάνει αυτό?...