Νοεμβρίου 07, 2008

χρωμάτων συνέχεια...

το χαρακτηριστικό και η συνθήκη


.
"Η αρχιτεκτονική είναι το επιδέξιο και θαυμαστό παιχνίδισμα των όγκων κάτω από το φως"
Le Corbusier

Με αφορμή ένα πρόσφατο σχόλιο σ' ένα παλαιότερο post, επανέρχομαι στο ζήτημα των χρωμάτων, με κάποιες σκέψεις επάνω στο στοχασμό του Ορέστη:
"Μια κόκκινη φεράρι συνεχίζει να είναι κόκκινη όταν την παρκάρεις στο γκαράζ και σβήσεις τα φώτα; Δηλαδή το χρώμα είναι χαρακτηριστικό ή ιδιότητα; Ή και τα 2; Το χρώμα υπάρχει; Ή υπάρχει γιατί υπάρχει το φως, όταν υπαρχει; "
.
Αγαπητέ Ορέστη
.
Ίσως αυτό να είναι το πιο ενδιαφέρον ερώτημα που έχει διατυπωθεί ποτέ στο blog... μια που αποτελεί λιγότερο ερώτημα και περισσότερο στοχασμό.
.
Μήπως τελικά πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό που αποδίδεται στην ύλη λόγω της ιδιότητάς της να ανακλά διαφορετικές συχνότητες του ηλιακού φάσματος;

Μήπως μια κόκκινη Ferrari κάτω από ένα διαφορετικό φάσμα ακτινοβολίας μπορεί να προβάλλει μωβ, πράσινη ή μπεζ (για να ανακαλέσω τη "γραφή" των αντικειμένων σε υπέρυθρο φιλμ)?

Και αν το χρώμα παύει να υφίσταται με την κατάργηση του φωτός, πού μπορεί άραγε να οφείλεται η ικανότητα των συναισθητικών ανθρώπων να αντιλαμβάνονται το χρώμα με την... αφή?

Μήπως απλά όταν παύει η συνθήκη (του φωτός) το χαρακτηριστικό (του χρώματος) εξακολουθεί, αλλά καθίσταται άνευ νοήματος?

Μήπως τελικά κάθε παύση συνθήκης καθιστά κάποιο ανάλογο χαρακτηριστικό άνευ νοήματος?
.
Και για να αναδιατυπώσω το ερώτημα: "Μια κόκκινη Ferrari συνεχίζει να είναι Ferrari όταν την παρκάρεις στο γκαράζ και σβήσεις τα φώτα?"
.

.
Με την ελπίδα της αφορμής για έναν καινούριο διάλογο...